دفاع مقدس

چون شب دلِ من، از جورِ اين زمانه
باز از دو چشم خسته،اشكِ غم است روانه
بگذشت صبحِ روشن، با بلبلانِ گلشن
كآنسان كه آنهمه شوق، گويى بُوَد فَسانه
زآن لحظه هاى زيبا، با خيل گلعزاران
مى جويد اين دلِ زار، هر لحظه يك نشانه
گاهِ غروبِ خورشيد، در لحظه هاى دلگير
دل جمع عاشقان را، دارد ز من بهانه
درياى درد و اندوه، با موجهاى چون كوه
گويى كه هرگزش نيست، بهر دلم كرانه
كِى مى رسد به من نيز، نوبت كه پرگشايم
كوچى دگر نمايم، زينجا به آشيانه
يا رب به حق ياران، همسالكان باران
بابى دِگر گُشايا، اى خالق يگانه


یاد باد
يادِ آن دلهاى با ايمان بخير
پايدارى بر سر پيمان بخير
رويش گل هاى شوقِ پر زدن
بر زمين باريدن باران بخير
رادمردان و صلابت در نبرد
جان فدا كردن به يك فرمان بخير
شوق ديدار و وصالِ روى دوست
لحظه هاى اُنس با قرآن بخير
جمعهاى گرم و پاك و بى ريا
الفت بين دلِ ياران بخير
سجده ها و ناله هاى نيمه شب
درد و غم با اشكِ دل درمان بخير
من تو را مى خواهم از تو ساقيا
وصل ياران با تو در رضوان بخير
 

سروده: جانباز شمیایی ناصر قمرزاده
 

تشييع
كه را روى اين دست ها مى برند؟
خدايا مگر عشق را مى برند؟
كسى نيست آيا كه گويد به من
تن بى كفن را كجا مى برند؟
چه در مخملى سبز پيچيده اند
كه او را به باغ خدا مى برند؟
به دوش نسيم سحرگاه عشق
شهيد مرا تا كجا مى برند؟
من و كوچه سرد و غمگين تو
تو را از نگاهم چرا مى برند؟
چرا خون نگريم مگر مى شود
عزيز مرا سر جدا مى برند

انتخابي سرخ
كجا رفتي تو در ديروز آتش با شتابي سرخ
كجا رفتي به هنگام خطر پا در ركابي سرخ
اگر آن روز در باورت رفتي با نگاهي سبز
غروب اما به روي نيزه ديدم آفتابي سرخ
وداع آخرينت بود يادم هست در آتش
به من گفتي: سماع عشق يعني پيچ و تابي سرخ
شما رفتيد و ما در حسرت پرواز مي ميريم
نمي آيد ز سمت آسمان ديگر خطابي سرخ
زماني از تو پرسيدم: بگو راه شهادت چيست؟
صميمانه به من آن روز گفتي: انتخابي سرخ

سروده: عبدالحسین رحمتی