نقل از برادر سردار شهید حسن سرباز:

زندگی‌مان سخت می‌گذشت؛ اما پر بود از صمیمیت و محبت. همه مثل حلقه زنجیر، دست به دست همدیگر داده بودیم تا در برابر طوفان حوادث مقاوم باشیم و نستوده. و ماندیم، پر صلابت و سر بلند. از کودکی طعم تلخ یتیمی را چشیده بودیم، ولی کمر خم نکردیم و لب به شکوه و ناشکری نگشودیم. اصلاًً واژه‌ای به نام گلایه در فرهنگ لغت جایی نداشت. مادرمان طوری پرورش‌مان داده بود، تا در هر شرایط تلاش را جایگزین غر زدن کنیم و همواره پویا باشیم و فعال. از همان کودکی، من و حسن که فقط دو سال اختلاف سنی داشتیم، سوار بر ترک دوچرخه رکاب زنان می‌رفتیم برای کار. آن هم پیشه سخت بنایی، که برای دو کودک مشکل بود و طاقت فرسا؛ اما ما در آن روزها که خیلی از بچه‌ها وقت خود را به بطالت یا بازی می‌گذراندند، طعم شیرین تهیۀ رزق حلال را می‌چشیدیم  و از خوردن نان بازوی خود، لذت میبردیم. ما با اینگونه قد کشیدیم و حس می‌کردیم لذت کمک به محرومان چنان حلاوتي داشت، که کام هر کسي را شيرين مي‎کرد.

کمک به محرومان در آغازين ماه‎هاي پس از پيروزي انقلاب، همه‌گير شده بود. انگار که ملت بسيج شده بودند براي سازندگي ايران. بودند مناطقي که مردمش محروم بودند و در گمنامي و فقر، و يکي از اين مناطق که مستعد حضور جهادگران بود، روستاي کوچک خيرآباد نام داشت. روستايي در حوالي مهردشت.

جايي که حتي غسالخانه هم نداشت. آب آشاميدني، شست‌و‌شو و غسالخانۀ مردم آن روستا، همه از يک قنات تأمين مي‎شد. اما جهادگران، اين غيور مردان بي‎ادعا، کمر همت بستند و ايستادند پاي کار. کاري که فقط و فقط غيرت و وحدت آنان را مي‎طلبيد.

ديري نپاييد که کار ساخت و ساز غسالخانه توسط حسن به اتمام رسيد، آن هم به بهترين وجه.

حسن تمامي روزهاي زندگي‎اش را وقف ساختن کرده بود. مي‎خواست واژۀ محروميت را از فرهنگ لغت اين ملت پاک کند. براي رسيدن به اين آرمان، تا پاي جان ايستاد، بدون هيچ ادعايي.